Αν η Κωνσταντινούπολη είναι η βασιλεύουσα, η Χαλκηδόνα στα ασιατικά παράλια του Βοσπόρου σίγουρα είναι η πριγκίπισσα. Η πόλη, που σήμερα φέρει την ονομασία Καντίκιοϊ, κρατά τους δικούς της ρυθμούς -ανατολίτικους και δυτικότροπους- με μεγαλύτερη αυθεντικότητα απ' ό,τι η Κωνσταντινούπολη που «λαμπυρίζει» ακριβώς απέναντί της. Οπου στρέψεις το βλέμμα ανακαλύπτεις ίχνη του ελληνικού παρελθόντος της, καθώς στις αρχές του 20ού αιώνα φιλοξενούσε 25.000 ομογενείς. Οι περίλαμπρες ορθόδοξες εκκλησίες και οι περήφανοι -περίπου 500- Ελληνες που ζουν σήμερα στη Χαλκηδόνα συνεχίζουν μία παράδοση αιώνων, στην οποία δεν ταιριάζει η μιζέρια. «Η ζωή είναι ωραία στη Χαλκηδόνα», λέει η 85χρονη Αναστασία Οζούνογλου και κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τα λόγια μιας γυναίκας που έζησε τα «Σεπτεμβριανά» του 1955, τα οδυνηρά για την ομογένεια επακόλουθα της εισβολής στην Κύπρο, και παραμένει στον τόπο της.
Τη Χαλκηδόνα την «κυνηγά» πάντα η Ιστορία με την εγκατάσταση των Μεγαρέων. Δημιούργησαν την αποικία τους, τη Χαλκηδόνα, στην ασιατική πλευρά του Βοσπόρου, στην επαρχία της Βιθυνίας, το 865 π.Χ, για να δεχτούν την κριτική ότι ήταν τυφλοί, αφού δεν είδαν το «διαμάντι» που ήταν απέναντί τους, δηλαδή την Κωνσταντινούπολη, την οποία δημιούργησαν αργότερα ως Βυζάντιο.
